Czy Polska powinna przyjąć uchodźców? Komisja Europejska grozi wszczęciem procedury o naruszenie prawa UE

Witam.
Nie będę ukrywać – w powyższej ankiecie zagłosowałem na NIE!
I muszę wyjaśnić, że podobnie jak wielu mieszkańców Polski także i ja, wielokrotnie na dłużej, przebywałem w krajach zachodnich. Wprawdzie nie jako migrant szukający lepszego życia, bo tylko turystycznie, ale też bywały to pobyty na tyle długie, aby móc nieco poobserwować. A ponieważ są miejsca, w których bywam od wielu lat, dostrzegam zmiany takie, jakimi są.
Berlińską dzielnicę Charlottenburg znam od początku lat 80-tych – wtedy była to jedna z ładniejszych dzielnic mieszkaniowych Berlina Zachodniego. Dziś jest to miasto w mieście – obszar, gdzie nie sposób porozumieć się po niemiecku, gdyż nowi mieszkańcy, głównie arabskiego pochodzenia, stworzyli swoją własną enklawę, w której króluje ich język, religia i zwyczaje. Integrować się z niemieckim społeczeństwem nie myślą, natomiast w placówkach oświatowych czy służby zdrowia napisy są i po niemiecku i po arabsku, personel musi mówić w obu językach.
Obecnie podobny proces obserwuję w nadgranicznym Görlitz – Niemców ubywa, Arabów (przybyszy z krajów muzułmańskich) przybywa.
Podobne obserwacje wywiozłem z St. Nazaire, francuskiego portu nad Atlantykiem. Dziś już trudno powiedzieć, że to francuskie miasto, gdyż poza dzielnicami willowymi i eleganckimi sklepami króluje język arabski. W belgijskiej Antwerpii jest, w moim odczuciu, bardzo podobnie.
Zarówno Bundesrepublik jak i Francja czy Belgia to kraje, które mają coraz większy kłopot z „integralnością wewnętrzną” – zbyt wielu imigrantów, którzy narzucają całej okolicy swoje „wymagania” – szkoły w ich językach, służba zdrowia arabskojęzyczna. Tworzą getta, do których służby policyjne wolą się nie zapuszczać (nie napiszę, że nie mają wstępu, bo prawo niby mają, ale praktyka pokazuje, że dość mocno ograniczone). Te bogate kraje pozwoliły na takie właśnie zachowania migrantów, nie przeciwdziałały im. Miały nadzieję, że drugie pokolenie, to urodzone już w Niemczech, Belgii czy Francji będzie „normalnie” wykształcone w publicznej szkole, zdobędzie kwalifikacje, wypełni coraz głębszą lukę kadrową (dziś w Niemczech potrzebne jest ok. 400 tysięcy pracowników technicznych „po zawodówce” i ponad 100 tysięcy inżynierów). Tak się nie stało, przynajmniej w znacznej części przypadków. W dużych niemieckich miastach, jak np. Mannheim,
Przybysze spoza Europy nie chcą przystosować się do nowego miejsca życia. Nie chcą uczyć się lokalnego języka, zatem dobrze (czy normalnie) płatnej pracy nie mają. Ponadto mają zobowiązania nieformalne – za przetransportowanie ich do Europy zapłacili haracz, ale też często muszą współpracować z organizacjami przestępczymi, gdyż gdzieś za Morzem Śródziemnym zostali ich krewni. Jeśli oni nie będą „posłuszni”, ich krewni zapłacą za to karę – zostaną okaleczeni lub zamordowani.
Do tego dochodzi frustracja – nie znając języka i nie mając szans na normalną pracę czują się gorsi od „miejscowych” – skazani na opiekę socjalną, do tego często gorszą finansowo i jakościowo od tego, co otrzymują „miejscowe nieroby”. I to też jest problem – Niemiec czy Francuz, ten taki rdzenny, nie chce być zwykłym robotnikiem, chce być „kierownikiem, nadzorcą”. A jeśli nie ma po temu wystarczających kwalifikacji, wybiera socjal „w pięciu smakach do wyboru”, jak to zgrabnie określili Anglicy. Socjal jakościowo zdecydowanie lepszy od tego, co może otrzymać arabski imigrant.
To jawna dyskryminacja, która jedynie pogłębia frustrację i środowiskową alienację migrantów – trudno się dziwić, że stają się bardziej podatni na wpływy różnych radykalnych grup, szczególnie jeśli to właśnie z tamtej strony, przynajmniej na początku, otrzymują wsparcie finansowe, psychologiczne, jeśli dzięki funkcjonowaniu w takich grupach czują się członkami jakiejś większej społeczności.
Trzeba rozsądnie przyznać, że problem rodzi się poza Europą – w krajach Afryki czy Bliskiego Wschodu i dopóki tam nie zostanie rozwiązany, nie ustanie napływ nielegalnych imigrantów. A wśród nich osób o nastawieniu radykalnym, w tym potencjalnych lub aktualnych bojowników samozwańczego Państwa Islamskiego. Przedwczorajszy zamach w Manchesterze pokazuje, kolejny raz zresztą, że przeciwko „samotnym wilkom” najlepsze nawet służby specjalne są bezradne. Fundamentaliści wybrali najkorzystniejszą dla nich opcję – wchodzący w tłum pojedynczy człowiek jest praktycznie nie do zatrzymania. Natomiast efekt psychologiczny ataku jest taki sam – strach. Nie ma bowiem większego znaczenia (w rozumieniu tzw. psychologii tłumu), czy ginie 10 osób, 20 czy 100. Panika i strach „robią swoje”.
Zastanawia natomiast, skąd ci ludzie mają tak łatwy dostęp do broni i materiałów wybuchowych? Czyżby służby całej Unii Europejskiej nie były w stanie temu przeciwdziałać? Jeśli istotnie nie są w stanie, jeśli nie mają szans na skuteczne wejście do tych gett, przeszukanie setek tysięcy domów i odebranie ukrytej broni czy materiałów wybuchowych, skutki są łatwe do przewidzenia. Kiedy imigranci arabscy dotrą do Polski, w ślad za nimi pojawi się broń i zamachy. Skierowane przeciw nam wszystkim, bez względu na poglądy. I nie chodzi o to, czy mamy przyjąć kilka czy kilkanaście tysięcy osób. Bardzo szybko za nimi przybędą kolejni – ich „bliscy”, w ramach „łączenia rodzin”. Zresztą, nawet w tych pierwszych siedmiu tysiącach może znaleźć się jeden „samotny wilk”. Otwarcie dla nich naszych granic to nic innego, jak zaproszenie do tragedii.
Myślę, że żadna cena, którą przyszłoby Polsce zapłacić na arenie Unii Europejskiej, nie jest warta naszego bezpieczeństwa.